ΙΣΤΟΡΙΑ

Γνωρίζετε ποιός ὀνομάσθηκε "πατήρ τῆς ἱστορίας";

Γνωρίζετε ποιός εἶναι ὁ πρῶτος ἐπιστήμων ἱστορικός;

Γνωρίζετε ποιός συνέχισε τὸ ἒργο του;

Ὁ Ζιλμπέρ ἐτοίμασε μία μικρή ἐργασία γιὰ νὰ τοὺς γνωρίσουμε:


ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟ
ΛΑΘΟΣ. ΜΠΟΡΕΙΤΕ  ΝΑ ΤΟ ΕΥΡΕΤΕ; 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940

Οὐ τῶν νικώντων ἐστὶ

 τὰ ὅπλα παραδιδόναι…

23 Απριλίου 1941

 

"Η διαταγή ήρθε πρωί-πρωί να παραδώσουμε τον οπλισμό μας. Ήμασταν αιχμάλωτοι. Κατά το μεσημέρι, την ώρα που παραδίδονταν στους Γερμανούς τα πυροβόλα, αυτοκτόνησε ο ταγματάρχης Βέρσης και δύο λοχίες. Είχανε κρατήσει τον όρκο πως ο πυροβολητής πεθαίνει πάνω στο πυροβόλο του, αλλά δεν το εγκαταλείπει".  ("Απρίλης", Γ' έκδοση, σελ. 178).

 

Ὁ Μάνος Κατράκης διηγεῖται: «κάποια στιγμή, μια δυνατή φωνή ξεχώρισε να καλεί όσους ήμασταν του πρώτου Πεδινού. Ήταν ο ταγματάρχης μας Βερσής. Όσοι είχαμε μείνει, μαζευτήκαμε γύρω του. Τότε, εκείνος, ρίχνοντας μια ματιά σε όλους, σαν να ήθελε να μας αγκαλιάσει, είπε, ενώ τον έπνιγε η συγκίνηση: Παιδιά μου, προδοθήκαμε. Κάναμε το χρέος μας. Φεύγω από κοντά σας, υπερήφανος για σας. Καλή πατρίδα, καλή λευτεριά!»

 

ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟΝ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ 

Τὸ τελετουργικὸ τῆς θυσίας, ὅπως τὸ περιγράφει ὁ ὑποστράτηγος Ι. Α. Βερνάρδος:

"Το V Σύνταγμα Πυροβολικού παρέδωσε τα πυροβόλα και τον οπλισμό του εις το χωρίον Σταυράκι. Η ταχύπτερος φήμη έφερε μέχρις ημών την νύκτα της επομένης, ότι ο ταγματάρχης πυροβολικού Βερσής Κωνσταντίνος, διοικητής μοίρας πυροβολικού, ετίμησε, κατά τρόπον μεγαλειώδη, το υπερήφανον όπλον του. Όταν, δηλαδή, έλαβε την διαταγή να παραδώση τα πυροβόλα του, συνεκέντρωσεν τους άνδρας της μοίρας του με μέτωπον προς νότον, προς την αιώνιαν Ελλάδα. Διέταξε και πάντες έψαλαν τον Εθνικό μας Ύμνον, και κατόπιν, αφού ησπάσθη τα πυροβόλα του, έδωσε διαταγήν και τα συνέτριψαν με δυναμίτιδα. Κι ενώ ακόμη το έδαφος εσείετο από τας εκρήξεις, ο Βερσής, στηρίξας το περίστροφόν του εις τον δεξιόν του κρόταφον, ηυτοκτόνησε". (Ι.Α. Βερνάρδου "Τρεμπεσίνα", σελ. 176. Εκδόσεις Ν. Αλικιώτης και Υιοί).

Στὴν "Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους" διαβάζουμε:

"Την ίδια μέρα, ο αγώνας της Ελλάδος σημαδεύτηκε από την πράξη ενός μαχητή στο μέτωπο, που συμβόλιζε το δράμα της χώρας μας και του λαού της. Στη σχετική με τη δράση του Α' Σώματος Στρατού έκθεση αναγράφεται: Ο ταγματάρχης του Πυροβολικού Βερσής, διαταχθείς υπό των Γερμανών να παραδώση τα πυροβόλα της μοίρας του, αφού συνεκέντρωσε ταύτα και τους απέδωκε τιμάς, ηυτοκτόνησε, ενώ η μοίρα του έψαλλε τον Εθνκόν Ύμνον".

("Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμος ΙΕ', σελ. 451. Εκδοτική Αθηνών).

Ἡ φήμη γιὰ τὸ συνταρακτικὸ αὐτὸ γεγονὸς κυκλοφόρησε μὲ ταχύτητα ἀστραπῆς ἀνάμεσα στὸν διαλυόμενο ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ γέννησε ἱερὸν δέος στὶς ψυχὲς τῶν στρατιωτῶν.

Ὁ ἡρωικὸς Ταγματάρχης μὲ τὸ τελευταῖο γράμμα ποὺ εἶχε γράψει στὴν οἰκογένεια του προέτρεπε τὸν Σωτηράκη τὸν μικρό του γιό -ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Ἕκτωρ τὸν μικρὸ Ἀστυάνακτα-, ὅταν μεγαλώση νὰ γίνη ἕνας καλὸς στρατιώτης καὶ εὐχόταν μία μέρα νὰ πολεμήσουν μαζί.

 

"Ο Σωτηράκης τι κάνει; Ήταν πολύ ωραίο το γράμμα του. Να φροντίζετε να μη κόβει την όρεξη του με πολλά γλυκά σε ακατάλληλες ώρες. Να τρώει μόνο σε ώρες που πρέπει και αφού φάγει όλο του το φαγητό πρώτα. Να μάθει να τρώει από όλα τα φαγητά, όπως όλοι εδώ οι στρατιώται, για να γίνει και αυτός ένας καλός στρατιωτάκος όταν μεγαλώσει. Ίσως να με συναντήσει ως στρατιώτης στο μέτωπο, καθώς πάμε, καμμιά φορά. Εις όλους τους δικούς μας χαιρετίσματα.
Φιλιά, Κώστας  

 

15 Απριλίου 1941.

 

Ἕκτωρ:

«Ζεῦ ἄλλοι τε θεοί, δότε δὴ καὶ τόνδε γενέσθαι

παῖδ΄ἐμόν, ὡς καὶ ἐγώ περ, ἀριπρεπέα Τρώεσσιν…»

 

Β΄. ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ 8/5/41

Ἡ Μακεδονία ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ὑπῆρξε χώρα καθαρῶς ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Ἀψευδὴς μάρτυς τούτου δὲν εἶναι μόνον ἡ ἱστορία, ἀλλὰ καὶ τὰ πάμπολλα μνημεῖα, τὰ ὁποῖα εὑρέθησαν καὶ συνεχῶς εὑρίσκονται ὑπὸ τὸ ἔδαφος αὐτῆς.

Οἱ πρὸ 2000 ἐτῶν π.Χ. κάτοικοι αὐτῆς ἦσαν Ἕλληνες δωρικῆς καταγωγῆς. Λόγῳ ὅμως τῆς γεωγραφικῆς θέσεως ταύτης καὶ τῆς εὐφορίας τοῦ ἐδάφους της ὑπέστη κατὰ καιροὺς πολυαρίθμους ἐπιδρομὰς ἐκ μέρους διαφόρων βαρβάρων λαῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκ περιτροπῆς καὶ κατὰ περιόδους κατώρθωναν νὰ τὴν ὑποδουλώνουν.

Ἀλλ’ οὐδεὶς τούτων, παρὰ τὰ σκληρὰ καὶ βίαια μέτρα, τὰ ὁποῖα μετήρχετο, κατώρθωσε νὰ μεταβάλῃ τὸν Ἑλληνικὸν χαρακτῆρα αὐτῆς καὶ τὸ ἐθνικὸν αἴσθημα τῶν κατοίκων της.

Τοιαύτης χώρας ἡ Πατρὶς καὶ ὁ Βασιλεὺς μᾶς ἐνεπιστεύθησαν τὴν φρούρησιν. Τῆς μεγάλης αὐτῆς τιμῆς πρέπει νὰ φανῶμεν πάντες ἀντάξιοι. Βαρὺ καὶ δύσκολον τὸ ἔργον, ἀλλ’ ἀνάλογος θὰ εἶναι καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα ὅλων μας καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη τῆς Πατρίδος.

Πιστεύω ὅτι οὐδεὶς θὰ θελήσῃ ν’ ἀπειλήσῃ ἀπὸ Βορρᾶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος μας. Ἐὰν ὅμως τολμήσῃ, πρέπει νὰ ὑποστῇ καὶ οὗτος τὴν τύχην τοῦ ἀντιπάλου μας, ὁ ὁποῖος ἐπεχείρησεν ὅλως αἰφνιδιαστικῶς νὰ παραβιάσῃ τὰ Ἠπειρωτικὰ σύνορά μας, διὰ νὰ ὑποδουλώσῃ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ σήμερον, ἀντὶ νὰ εὑρίσκεται οὗτος ἐντὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐδάφους, ὅπως ὑπελόγιζε καὶ ἦτο βέβαιος περὶ αὐτοῦ, εὑρίσκεται ἡττημένος εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς Ἀλβανίας.

Πρὸ τῆς ἀκατασχέτου ὁρμῆς καὶ τῶν σκληρῶν κτυπημάτων τοῦ ἡρωϊκοῦ στρατοῦ μας, διωκόμενος, καταβάλλει ἀπεγνωσμένας προσπαθείας, ὅπως συγκρατήσῃ τὸν πανικόβλητον καὶ ἔντρομον στρατόν του.

Καὶ ὁ στρατὸς τῆς Μακεδονίας, ἐὰν αἱ περιστάσεις ἐπιβάλουν νὰ ἐκπληρώσῃ τὸ ὕψιστον πρὸς τὴν Πατρίδα καθῆκόν του, εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ φανῇ ἀντάξιος τῆς μεγάλης ἀποστολῆς του καὶ ἀντάξιος τοῦ ἐν Ἀλβανίᾳ ἀγωνιζομένου σήμερον ἡρωϊκοῦ στρατοῦ μας.

Μὲ τὴν ἀπόλυτον ταύτην πεποίθησιν ἀναλαμβάνων τὴν Διοίκησιν τούτου ἀπευθύνω εἰς πάντας ἐγκάρδιον χαιρετισμόν.

Ἀντιστράτηγος Κωνσταντῖνος Μπακόπουλος

                                                              Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ Ε' Δημοτικού 1955
                                                                             

                

 

 

Τσικριτζής Μηνάς - 1ο Διεθνές Συμπόσιο

ΤΡΙΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ 1453

Ἡ ἅλωσις μὲ τὴν πένα τῆς Μαρίας Λαμπαδαρίδου -Πόθου :

 

     Ἐκείνη τὴν Βασιλεύουσα, ποὺ αἱμορραγούσανε οἱ δρόμοι της καὶ οἱ ἐκκλησιές της, δὲν θέλω νά τηνε θυμοῦμαι. Ἐκείνη τὴν Βασιλεύουσα τὴν ἐγκαταλειμμένη ἀπὸ τὸν θεό της. Προτιμῶ νά τηνε φέρνω στὴ σκέψη μου βασιλίδα, ντυμένη μὲ πορφύρα χρυσοκέντητη, μὲ τὸ δικέφαλο ἀετὸ στὸ μετωπό της.

    Ὅμως, τότε ἀκόμα, ἡ ψυχή μου αἱμορραγοῦσε μαζί της.

 

   Ἤτανε Κυριακὴ, πέντε μέρες μετὰ τὴν συμφορά, καὶ τὰ πράγματα ἔμοιαζαν πιὸ ἥσυχα. Δὲν σφάζανε πιὰ στοὺς δρόμους, καὶ ὁ καταραμένος, σὰν μπήκε στὴν Πόλη θριαμβευτὴς ἐπάνω στὸ ἄλογό του, ἔδωσε διαταγὴ νὰ σταματήσει τὸ αἷμα καὶ ἡ καταστροφή. Μά πῶς μποροῦσε νὰ συγκρατήσει τὶς ἄγριες ὀρδές του, φουσάτα ἀτελείωτα ἀπὸ πεινασμένους καὶ λογιῶν τυχοδιῶκτες, ποὺ περιμένανε τούτη τὴν ὥρα; Καὶ μόνο τὸ βράδυ τῆς Πέμπτης, τρίτης ἡμέρας σφαγῆς, κόπασε τὸ ὁμαδικὸ αἷμα καὶ ἡ λυσσώδης λεηλασία, γιὰ νὰ ἀρχίσει ἡ θηριωδία τοῦ σκλαβοπάζαρου καὶ ἡ ἐκδικητικὴ θανάτωση τῶν εὐγενῶν καὶ τῶν ὀφικιάλιων ἀπὸ τὸν ἴδιο.

 

  Πέρασα ἀπὸ τὴν κολόνα τοῦ Κωνσταντίνου καὶ ἡ καρδιά μου σκίρτησε...

 

  Θυμοῦμαι, θυμοῦμαι...

  Θυμοῦμαι, θυμοῦμαι...

    Δευτέρα πικρή. Δευτέρα τοῦ γενναίου χαῖρε. Τὴν ἀποχαιρετοῦσα πιά. Τὴν Πόλη τῶν δακρύων μου. Τὴν ἐρασμία. Τὴν ἀποχαιρετοῦσα.

...

   Τὰ βήματα μὲ φέρανε ψηλά, στὴν πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ. Ἤθελα νὰ τὴν ἀποχαιρετήσω, νὰ τηνε δῶ ξανά, νὰ αἰσθανθῶ τὸ ρῖγος τῆς ὁρμῆς ἐπάνω στὸ νεκρό μου σῶμα, τὸ ρῖγος τῆς ἀντρειοσύνης μας. Καὶ ἔψαχνα σὰν τὸν τρελὸ στὸ τρέμισμα τοῦ ἀγέρα νὰ βρῶ τὸν κραδασμὸ ἀπὸ τὴν ψυχή τοῦ αὐτοκράτορα, ἀπὸ τὴν τελευταία κραυγή του...

  Ἐδῶ... ἐδῶ, στὸ σημεῖο αὐτὸ ἔπεσε, μονολογοῦσα παραλοϊσμένος, ἐδῶ...ἐδῶ, σὲ αὐτὲς τὶς πέτρες ἐπάνω, σὲ αὐτὸ τὸ χορτάρι, καὶ τὸ ἄγγιζα τρέμοντας καὶ τὸ καταφιλοῦσα. Ὥσπου ἔπεσα ὁλόσωμος ἐπάνω στὴ γῆ, στὸ σημεῖο ἐκεῖνο τὸ ἀκριβὲς -πίσω ἀπὸ τὴν καστρόπορτα καὶ δίπλα στὸ γκρεμισμένο ἐσωτείχιο τοῦ πύργου-ἔπεσα ὁ ἄμοιρος ἐπάνω στὸ αἷμα του, ποὺ ἤτανε χλωρὸ ἀκόμα καὶ μοῦ μιλοῦσε, "δὲν πέθανα, μοῦ ἔλεγε, μὴν κλαῖς, ἐκεῖ στὸ χρόνο τὸ μαρμαρωμένο βρῆκα ξανὰ τὸ ματωμένο μου σπαθὶ καὶ περιμένω...ἐκεῖ, στὴν ἀγρυπνία τῶν ψυχῶν..."

Ἀποσπάματα ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα τῆς Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου "Πῆραν τὴν Πόλη πῆραν την..."

ΙΩΜΕΝ ΕΣ ΑΓΟΡΑΝ;

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

 

Τὴν Κυριακή, 2 Ἰουνίου 2013, θὰ ἐπισκεφθοῦμε τὸν ναὸ τοῦ Ἡφαίστου στὸ Θησεῖον, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν κλυτοτέχνην θεὸν καὶ τὸν Θησέα, τὸν μεγάλο ἥρωα τῶν Ἀθηνῶν. Ἐν συνεχείᾳ θὰ περπατήσουμε στὴν Ἀρχαία Ἀγορὰ στὰ βήματα τοῦ Σωκράτους καὶ θὰ ἀνηφορίσουμε στὴν Ὁδὸ Παναθηναίων, γιὰ νὰ ἀτενίσουμε τὸν ἱερὸ βράχο καὶ τὰ γύρω ἱερὰ.

Σημεῖον συναντήσεως: εἴσοδος ἀρχαίας Ἀγορᾶς (Ἀδριανοῦ 24)

ΩΡΑ: 9.00

Εἴσοδος ἐλευθέρα γιὰ τὰ παιδιά (συνοδοί: μειωμένο εἰσιτήριο 2 εὐρώ)

 

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΝ ΜΟΥΣΕΙΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΕΝΟΣ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

 Ἰωάννης Γεωργίου, 11 ἐτῶν

 

      Ἡ ἐπίσκεψίς μου στὸ μουσεῖο Πειραιῶς ἦταν γιὰ μένα μία ἐξαιρετικὴ ἐμπειρία, γεμάτη συναισθήματα. Ἄς σᾶς πῶ, ὄμως, τί εἶδα καὶ τί σκέψεις μοῦ προκάλεσε, τὶς ὁποῖες μᾶλλον δὲν θὰ ξεχάσω ποτέ.

 

     Φθινόπωρο. Τὰ φυλλοβόλα δέντρα ἀρχίζουν νὰ χάνουν σιγὰ-σιγὰ τὰ φύλλα τους. Ἀπ΄ἔξω τὸ μουσεῖο φαινόταν καλό, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ εἶχε μέσα του ἦταν μαγικὰ καὶ σὲ ταχίδευαν σὲ διάφορους πολιτισμοὺς καὶ χρόνους. Μέ τό ποὺ πήγαμε μέσα, τί νά δῶ; Ἕνα λέοντα καὶ μάλιστα ποιόν λέοντα; Τὸν λέοντα τοῦ Μοσχάτου, ὁ ὁποῖος ἵσταται πάνω σὲ βάθρο σκαλισμένος μὲ τόση μεγάλη λεπτομέρεια! Ὅταν προχωρήσαμε στὸν πρῶτο ὄροφο, ἀντίκρυσα ἀμέσως τὸ ἔμβολο, τὸ ὁποῖο ἔθεταν στὴν ἄκρη τῆς νηός, ὥστε νὰ χτυποῦν τὰ ἐχθρικὰ πλοῖα, γιὰ νὰ τὰ βυθίσουν. Τέτοια ὑπάρχουν μόνο δύο σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Μόλις προχωρήσαμε λίγο πιὸ μέσα, εἴδαμε ἀγγεῖα καὶ παιχνίδια τῆς Μινωικῆς καὶ τῆς Μυκηναϊκῆς ἐποχῆς. Λίγο πιὸ πέρα ἦταν κάτι μεγάλες περικεφαλαῖες καὶ ἐργαλεῖα ἰατρικῆς μέχρι καὶ μπιμπερά. Ἐν συνεχεία, ἀντικρύζω μία ἀπέραντη αἴθουσα μὲ ἀγάλματα περίτεχνα καὶ ὄμορφα στὴν ὄψη, ἐνῶ, μὲ τὸ ποὺ προχωρῶ πιὸ μέσα, κοιτάζω μὲ προσοχὴ τὴν θεά Ἄρτεμιν μὲ τὸν χιτῶνα της κι ἔτσι, ὅπως καθόμουν καὶ τὴν κοίταζα, ξαφνικὰ βρίσκομαι ἀντιμέτωπος μὲ τὰ χρωματιστὰ καὶ πολὺ ὄμορφα μάτια της. Εἶναι πολὺ σπάνιο, ξέρετε, νὰ δῆς καθαρὰ τὴν κόρη τῶν ματιῶν ἑνὸς ἀγάλματος. Καθὼς κατεβαίναμε, γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσουμε ὅλα αὐτὰ τὰ ἔργα τέχνης, σταθήκαμε γιὰ λίγο στὸ θέατρο τῆς πόλης μὲ τὰ τρία λιμάνια.

 

    Σᾶς προτείνω νὰ ἀφήσετε γιὰ λίγο τὴν τηλεόραση καὶ νὰ πᾶτε μία βόλτα σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιολογικὰ μουσεῖα τῆς πόλεώς μας.

 

Ἄρτεμις. Φωτογραφία:Μαρία Νικολούλια, δέκα ἐτῶν

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙ ΤΟΥ 1821

 Σοβαρὸν, ὑψηλὸν δόσε τόνον, ὦ Λύρα, ὑμνοῦμεν

: Ἔνδοξον ἔργον

Ἡ μαθήτρια Νεφέλη Καψάλη, ἀπόγονος τοῦ Χρήστου Καψάλη, γράφει:

Ὁ Χρήστος Καψάλης γεννήθηκε τὸ 1751 καὶ πέθανε τὸ 1826. Ὑπῆρξε Ἕλλην προύχοντας καὶ πολεμιστὴς τοῦ Μεσολογγίου. Γεννήθηκε στὸ Μεσολόγγι ἀπὸ ἀρχαία οἰκογένεια. Μετὰ ἀπὸ τὴν τραγικὴ ἔκβασι τῆς τελευταίας πολιορκίας, ὁ Καψάλης μὴν μπορῶντας νὰ συμμετάσχη στὴν ἔξοδο προτίμησε νὰ πεθάνη στὰ ἐρείπια τῆς πατρίδας του.

21 ΜΑΡΤΙΟΥ: Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ ΑΦΟΡΜΗ

                                   ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
                                       ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΙΓΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ.

Λίγους στίχους ἑνὸς μεγάλου ποιητοῦ, ἀγνώστου ὅμως στὰ παιδιά, θέλω νὰ σᾶς χαρίσω.
Εἶναι ὁ ποιητὴς τῆς Ἐλευθερίας, ὁ ποιητὴς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως,ὁ ποιητὴς ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Σολωμὸ -μολονότι δὲν ἔσμιξαν ποτέ- "σχηματίζουν τὰ προπύλαια τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς λογοτεχνίας". Εἶναι ὁ Ἀνδρέας Κάλβος.

Γιὰ τὴν ἐλευθερία θὰ πῆ:

Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι

βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται

ζυγὸν δουλείας ἄς ἔχωσι.

Θέλει ἀρετὴ καὶ τόλμη

ἡ ἐλευθερία.

 

Γιὰ τὴν Ἐπανάστασι θὰ πῆ:

                                                                        Σοβαρὸν, ὑψηλὸν

 

 Δόσε τόνον, ὦ Λύρα.

 

Λάβε ἀστραπήν, καὶ ἦθος

 

Λάβε νοός, ὑμνοῦμεν

 

Ἔνδοξον ἔργον

 

Γιὰ τὸν προδότη τῆς πατρίδος θὰ πῆ



 

 

 Τὸν συντροφεύει ὁλόμαυρον

 

Μέγα ἐναέριον σύγνεφον

 

Κρέμεται ἀκόμα ἀτίνακτον

 

Ἀστροπελέκι ἐπάνω του

 

Κι ἄγρυπνος μοῖρα

 

 

Γιὰ τὴν Ἑλλάδα θὰ πῆ

 

Θερμότατον τὸν πόθον

 

Ἐφύτευσας τῆς δόξης

 

Εἰς τὴν καρδίαν τῶν τέκνων σου

 



Ὦ Ἑλλὰς καὶ καλεῖσαι

 

Μήτηρ ἡρώων

 

 

.



21 ΜΑΡΤΙΟΥ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

Ἡ παγκόσμια ἡμέρα ποιήσεως ἑορτάζεται κάθε χρόνο στὶς 21 Μαρτίου, ἡμέρα τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας.

ΗΛΘΕ ΤΟ ΕΑΡ!

1η Μαρτίου σήμερα, καὶ τὰ παιδιὰ σὲ πολλὲς περιοχὲς τῆς Ἑλλάδος τηροῦν ἕνα πανάρχαιο ἔθιμο, τὸ Χελιδόνισμα. Κατασκευάζουν δηλαδὴ ἕνα ὁμοίωμα χελιδονιοῦ καὶ τραγουδοῦν τὰ κάλαντα, γιὰ νὰ καλωσορίσουν τὴν Ἄνοιξι καὶ τὴν ἄγγελόν του τὴν χελιδόνα.

                                                Χελιδόνα ἔρχεται ἀπ΄ τὴ Μαύρη θάλασσα                 

θάλασσα κι ἄν πέρασε,ἔκατσε κι ἐλάλησε.

Ἔμαθε τὰ γράμματα,γράμματα σπουδάματα

γράμματα Ἐλληνικὰ ποὺ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ

τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ δάσκαλο.

«Δάσκαλος μᾶς ἔστειλε

νὰ μᾶς δώστε πέντε αὐγά.

Κι ἄν δὲν δίντε πέντε αὐγά

παίρνουμε τὴν κλωσσαριά.

Νὰ γεννᾶ καὶ νὰ κλωσσᾶ

καὶ νὰ σέρνη τὰ πουλιά!!!!

Ἄς τραγουδήσουμε κι ἐμεῖς τὸ τραγούδι γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς Ἀνοίξεως καὶ τῶν χελιδονιῶν. Νά τὸ ἀρχαῖο τραγουδάκι:





Ἦλθε ἦλθε χελιδών,

καλὰς ὥρας ἄγουσα,

καλοὺς ἐνιαυτούς,

ἐπὶ γαστέρα λευκά,

ἐπὶ νῶτα μέλαινα...

Μὴν παραλείψετε νὰ φορέσετε καὶ τὴν κρόκη, τὸν Μάρτη, ὅπως λέγεται σήμερα.

Ἡ κρόκη εἶναι τρίχρωμη κλωστὴ ποὺ φοροῦν στὸ χέρι τὰ παιδιὰ, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια, μὲ τὸν ἐρχομὸ τῆς Ἀνοίξεως. Ἡ κρόκη ὑπενθυμίζει στὸ παιδὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ μένει γιὰ πολὺ ὥρα στὸν ἥλιο αὐτὴ τὴν ἐποχή.

 

 

 

Οἱ ἀγαπημένοι μας συγγραφεῖς

«ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ»

 Ἐργασία τῆς Σοφίας Μπερουκλῆ, ἐτῶν 11.

      Η Πηνελόπη Δέλτα είναι μία απο τις πιό πολυδιαβασμένες συγγραφείς στην Ελλάδα.

      Σημάδεψε την λογοτεχνία του 20^ου αιώνα καθώς άνοιξε το δρόμο για την παιδική λογοτεχνία. Ήταν η πρώτη γυναίκα που επέλεξε ιστορικά θέματα για τα βιβλία της. Μέσα από τους χαρακτήρες της προβάλλει ιδανικά όπως η ειλικρίνεια, η φιλαλήθεια, η αξιοπρέπεια, και η φιλοπατρία.

     Η φιλοπατρία είναι το στοιχείο που κυριαρχεί σε όλα της τα βιβλία. Αυτή την αξία θέλει περισσότερο να μας μεταδώσει, καθώς χαρακτήριζε και την ίδια. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα με τον θάνατό της. Αυτοκτόνησε όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα.

    Φέρθηκε σαν γνήσια Ελληνίδα σύμφωνα με το υψηλό και ελεύθερο φρόνημα του λαού μας. Ας μήν την ξεχνάμε λοιπόν για το πλούσιο λογοτεχνικό έργο που μας άφησε, αλλά και γιατί ενσαρκώνει όλα τα ιδεώδη που μας διδάσκει μέσα από τα βιβλία της.

 

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από βιβλία της:

 

Για την Πατρίδα:         

 

«Πές του να το μπήξει στο στήθος του, κάλια να ξεχάσει τι χρωστάει στην πατρίδα.»

 

«Εγώ είμαι ένας θα περάσω, η πατρίδα όμως θα μείνει.»

 

«Δεν έχεις δικαίωμα να την σπαταλήσεις ή να την πετάξεις την ζωή σου΄

 Ξοδεψέ την με τρόπο που να οφελήσει την πατρίδα.»

 

 

Παραμύθια και άλλα:     

 

«Την αγάπησε ευτυχισμένη αφού την δόξασαν άλλοι.

  Τέτοιες αγάπες δεν τις θέλει η πατρίδα.»

 

«Τρία παιδιά του έμειναν τα έδωσε και αυτά. Τί σημαίνει;»

 

 

Μάγκας:       

 

«Το αίμα του Μίκη Ζέζα με φωνάζει για εκδίκηση. Όλοι εμείς οι νέοι πρέπει

  να ελευθερώσουμε τα αιματοβαμένα εκείνα μαρτυρικά χώματα.»

 

Στο καιρό του Βουλγαροκτόνου:

 

          «Πρώτα η πατρίδα, ύστερα η φωνή της καρδιάς.»

 

          «Πάνω από όλες τις αγάπες είναι η πατρίδα.»