Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ἐργασία τοῦ μαθητοῦ μας Μίνωος Σπετσιωτάκη:

Α) ΟΡΦΙΚΟΙ

Κατὰ τοὺς Ὀρφικοὺς, ὑπάρχει ἀρχὴ τοῦ κόσμου. Τὸ Σύμπαν ἐγεννήθη εἰς κάποιαν χρονικὴν στιγμήν.Τοῦτο ὅμως ἔλαβε χώραν πρὸ ἀμνημονεύτων ἐτῶν. Οὕτω, ὁ μὲν Οὐρανὸς χαρακτηρίζεται ὡς "πρεσβυγένεθλος" (Γ32), ἤτοι, ὡς ὁ πρῶτος γεννηθείς, ἡ δὲ Φύσις ὡς "πρωτογένεια" (9,5), "πρωτότοκος", "πανάρχαια", ἀλλὰ καὶ ὡς "παλαίφατος" (9,5), "ἀρχέγονος", "παμπαλαία".

Ἐξ ἄλλου ἡ γένεσις αὐτὴ δὲν προεκλήθη ἐκ κάποιου ἄλλου προϋπάρξαντος κοσμικοῦ γεγονότος διότι εἰς τοὺς ὕμνους (9,10) λέγεται διὰ τὴν Φύσιν ὅτι εἶναι "ἀπάτωρ" καὶ πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ χαρακτηρισμοῦ αὐτοῦ, ἐν συνεχεία καλεῖται "αὐτοπάτωρ", διότι γίνεται ἐξ ἑαυτῆς ὡς αὐτογενής.

Οὐρανὲ παγγενέτωρ...

πρεσβυγένεθλ΄ἀρχὴ πάντων πάντων τε τελευτὴ

κόσμε πατήρ, σφαιρηδὸν ἑλισσόμενος περὶ γαῖαν
...ῥόμβου δίναισιν ὁδεύων ...

(Ὀρφικὸς ὕμνος Οὐρανοῦ, 4)

ΠΗΓΑΙ: Ὀρφικὸς ὕμνος Οὐρανοῦ καὶ Ὀρφικὸς ὕμνος Φύσεως

Νεώτερον Ἐγκυκλοπαιδικὸν Λεξικὸν "ἩΛΙΟΥ"

Β) Η ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΠΟΨΙΣ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΙΣ

Ἄν καὶ κανεὶς δὲν ἦταν παρὼν, γιὰ νὰ παρακολουθήση τὴν δημιουργία τοῦ Σύμπαντος, ἄν καὶ οἱ συνθῆκες τῆς θερμοκρασίας ἀλλὰ καὶ τῆς πίεσης ποὺ ἐπικρατοῦσαν τότε εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀναπαραχθοῦν στὰ ἐργαστήριά μας, οἱ θεωρητικὲς μελέτες ἔχουν ἐπιτρέψει στοὺς ἀστρονόμους καὶ τοὺς πυρηνικοὺς φυσικοὺς νὰ προτείνουν μία ἀλληλουχία γεγονότων. Κανεὶς φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ ξέρη τί ὑπῆρχε πρὶν τὴν μεγάλη Ἔκρηξη. Ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος δὲν εἶχαν ὀντότητα. Ὑπῆρχε μόνο ὁ κοσμικὸς πυρὴν, ὁ ἀρχικὸς ἐκεῖνος σπόρος τῶν ἀπεριορίστων διαστάσεων, ποὺ περιέκλειε μέσα του τὸ σπέρμα μίας ὁλόκληρης οἰκουμένης. Ὁ χρόνος καὶ ὁ χῶρος, ὅλα ἄρχισαν μὲ τὴν "Μεγάλη Ἔκρηξι". Ἔτσι, δὲν ἔχει κανένα νόημα νὰ μιλᾶ κάποιος γιὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν πρὶν ἀπὸ τὴν Ὥρα Μηδὲν, γιατὶ πρὶν ἀπὸ αὐτὴ τὴν στιγμὴ δὲν ὑπάρχει ροὴ τοῦ χρόνου. Ἡ ὥρα Μηδὲν εἶναι ἡ στιγμὴ τῆς ἐκκίνησης, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχονται τὰ πάντα.

Στὴν θύελλα τῆς δημιουργίας ὑποατομικά σωματίδια, μιόνια, πιόνια, μεσόνια, ἀλληλοσυγκρούονται καὶ ἐκτινάσσονται. Ἡ ὕλη ἐκμηδενίζει τὴν ἀντιύλη, ἡ ἀντιύλη καταστρέφει τὴν ὕλη, ἐκλύοντας τεράστια ποσά ἐνέργειας. Φωτόνια ἐνέργειας μετατρέπονται σὲ ὕλη, ὕλη σὲ ἐνέργεια, ἐνέργεια σὲ ὕλη. Ἕνα χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου μετά τὴν Ὥρα Μηδέν, ἡ θερμοκρασία τοῦ Σύμπαντος ἔχει πέσει στοὺς 100 δισεκατομμύρια βαθμούς Κελσίου καὶ τὰ κουάρκ ἀρχίζουν νὰ παγώνουν, ἑνωμένα μεταξύ τους σὲ ὁμάδες δύο ἤ τριῶν. Αὐτή εἶναι ἡ στιγμή τῆς δημιουργίας ὅλων τῶν πρωτονίων καὶ οὐδετερονίων ποὺ ὑφίστανται σήμερα. Κάθε σωμάτιο τῆς ὕλης ποὺ βλέπουμε γύρω μας προέρχεται ἀπό ἐκεῑνο τὸ πρῶτο χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου.

Ἕνα δευτερόλεπτο μετά τὴν Ὥρα Μηδέν, τὸ Σύμπαν ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕναν ὠκεανό ἀτομικῶν σωματιδίων, κατάστασις ποὺ συνεχίζεται γιὰ τρία ἀκόμη λεπτά. Ἀμέσως μετά, καὶ καθώς ἡ θερμοκρασία τοῦ Σύμπαντος ἔχει πέσει στὸ ἕνα δισεκατομμύριο βαθμούς Κελσίου, τὰ πρωτόνια καὶ τὰ νετρόνια ἀρχίζουν νὰ ἑνώνονται μεταξύ τους, σχηματίζοντας τοὺς πυρῆνες τοῦ ὑδρογόνου, ἀλλά ἡ θερμοκρασία εἶναι ἀκόμη πολύ ὑψηλή γιὰ τὴν δημιουργία ἀτόμων. Στὴν διάρκεια τῶν πρώτων 15 λεπτῶν τῆς δημιουργίας τὸ Σύμπαν μεγάλωσε κατά 30 φορές, ἐνῶ τὴν ἴδια χρονική περίοδο δημιουργήθηκε ὅλο τὸ ὑδρογόνο ποὺ ὑπάρχει σήμερα σὲ αὐτό, καθώς καὶ ὅλο τὸ πρωταρχικό ἥλιο. Ἔκτοτε, ὁποιαδήποτε πυρηνοσύνθεσις (δημιουργία δηλαδή χημικῶν στοιχείων), γίνεται μόνο στὸ ἐσωτερικό τῶν ἄστρων καὶ στὶς ἐκρήξεις τῶν σουπερνόβα. Σὲ εἴκοσι λεπτά ἡ ἐνέργεια ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑπερισχύη τῆς ὕλης στὸ ταχύτατα διαστελλόμενο Σύμπαν. Καὶ ὅταν ἡ θερμοκρασία ἐλαττώθηκε στοὺς 3.000 βαθμούς Κελσίου, τὰ πρωτόνια μπόρεσαν νὰ συλλάβουν ἠλεκτρόνια, σχηματίζοντας ἔτσι τὰ ἄτομα τοῦ ὑδρογόνου. Τώρα ἐπιτέλους ἡ ὕλη ἐπικρατεῖ στὸ νέο Σύμπαν,σχηματίζοντας μάζες ἀερίων ποὺ ὀνομάστηκαν "φωτογαλαξίες".
Τελικά, μέσα σ` αὐτούς τοὺς φωτογαλαξίες τὰ νέφη ὑδρογόνου συνεχίζουν τὴν σύμπτυξί τους, ἕως ὅτου δισεκατομμύρια ἄστρα λαμπυρίζουν σὲ δισεκατομμύρια γαλαξίες. Καὶ ἔτσι σὲ δύο δισεκατομμύρια χρόνια, οἱ γαλαξίες συνδέονται σὲ σμήνη ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα φαίνονται νὰ εἶναι προσκολλημένα στὸ ἐξωτερικό τῆς ἐπιφάνειας κοσμικῶν "φυσαλίδων", ἀπολειφάδια μιᾶς ἐποχῆς, ὅταν τὸ Σύμπαν ἦταν ἀκόμη "μωρό".

Ἄν ἀνατρέξουμε λοιπόν μὲ μία συνοπτική ματιά στὰ πρῶτα στάδια τῆς ἐξελίξεως τοῦ Σύμπαντος, θὰ διαπιστώσουμε σχεδόν ἄμεσα ὅτι ὁ σημαντικότερος παράγοντας στὴν ἐξέλιξί του αὐτή εἶναι τὸ γεγονός ὅτι ἡ θερμοκρασία του συνεχῶς ἐλαττωνόταν, καθώς τὸ Σύμπαν διαρκῶς διεστέλλετο. Ἡ ψύξις τοῦ Σύμπαντος στὰ πρῶτα ἐκεῖνα στάδια τῆς γενέσεως μπορεῖ νὰ ἀποδοθῆ περιληπτικά ὥς ἑξῆς: μία στιγμή μετά τὴν "Μεγάλη Ἔκρηξι" ὅλη ἡ ὕλη καὶ ἡ ἐνέργεια τοῦ Σύμπαντος βρισκόταν σὲ μία θερμοκρασία 100 δισεκατομμυρίων βαθμῶν Κελσίου. Ἕνα δευτερόλεπτο μετά τὴν "ἔκρηξι" ἡ θερμοκρασία εἶχε πέσει στοὺς δέκα δισεκατομμύρια βαθμούς.

Γύρω στὰ δύο λεπτά εἶχε πέσει στὸ ἕνα δισεκατομμύριο βαθμούς, ἐνῶ 300.000 χρόνια ἀργότερα ἡ θερμοκρασία τοῦ νεαροῦ ἀκόμη Σύμπαντος δὲν ὑπερέβαινε τοὺς 3.000 βαθμούς Κελσίου ποὺ εἶναι δύο δεκάδες περίπου φορές μεγαλύτερη ἀπό τὴ θερμοκρασία ποὺ χρειάζεται ὁ ἡλεκτρικός σας φοῦρνος, γιὰ νὰ ψήση τὰ παϊδάκια ἑνὸς ἀρνιοῦ. Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ὕλη συμπεριφέρεται διαφορετικά σὲ διαφορετικές θερμοκρασίες, δὲν εἶναι λοιπόν καθόλου παράξενο ποὺ τὸ Σύμπαν εἶχε διαφορετική μορφή στὰ διαφορετικὰ στάδια τῆς ἐξέλιξής του. Στὴ διάρκεια τῶν πρώτων δέκα περίπου λεπτῶν τῆς δημιουργίας, τὸ Σύμπαν μεγάλωσε ἐκθετικά, ἐνῶ τὴν ἴδια χρονική περίοδο δημιουργήθηκαν οἱ πυρῆνες ὅλου τοῦ ὑδρογόνου ποὺ ὑπάρχει σήμερα σὲ αὐτό, καθώς καὶ οἱ πυρῆνες ὅλου τοῦ πρωταρχικοῦ ἡλίου. Ἡ κατάσταση τῆς ὕλης στὸ νεoγέννητο Σύμπαν εἶχε παρόμοια μορφή μὲ τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ καὶ σήμερα ἀκόμη στὴν καρδιά τῶν ἄστρων καὶ ὀνομάζεται πλάσμα. Τὸ πλάσμα δηλαδή εἶναι μία τέταρτη κατάσταση τῆς ὕλης, διαφορετική ἀπό τὶς ἄλλες τρεῖς τῶν ἀερίων, τῶν ὑγρῶν καὶ τῶν στερεῶν.
Στὴν ἀρχή λοιπόν τῆς Ἐποχῆς τῶν Φωτονίων ἡ ἀκτινοβολία ποὺ ὑπῆρχε στὸ Σύμπαν ἀποτελεῖτο κυρίως ἀπό φωτόνια ὑψηλῆς ἐνέργειας μὲ τὴ μορφή ἀκτίνων γάμα. Ἡ ἀκτινοβολία αὐτὴ δημιουργεῖται ἀκόμη καὶ σήμερα στὴν καρδιά τῶν ἄστρων, ἀλλά χρειάζεται χιλιάδες χρόνια, γιὰ νὰ φτάση μέχρι τὴν ἐπιφάνειά τους. Ἔτσι, ἡ ἀκτινοβολία γάμα ποὺ παράγεται στὴν καρδιά τοῦ Ἡλίου μας, γιὰ παράδειγμα, μέχρι νὰ φτάση στὴν ἐπιφάνειά του, συγκρούεται συνεχῶς μὲ τὰ σωματίδια ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἐσωτερικό του, μὲ ἀποτέλεσμα σιγά-σιγά νὰ χάση ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς ἐνέργειας ποὺ ἔχει καὶ ἔτσι ὕστερα ἀπὸ χιλιάδες χρόνια φτάνει στὴν ἐπιφάνεια μὲ τὴ μορφή ὁρατῆς ἀκτινοβολίας. Διαφορετικά,δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ δοῦμε κἄν τὸν Ἥλιο.
(Πηγή: ΙΔΡΥΜΑ ΕΥΓΕΝΙΔΟΥ/Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ)