ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΑΣ

Α) ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΒΡΕΤΤΑΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙ ΤΟΥ (1912-2012)
στὸν ποιητὴ ποὺ σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ μαχόταν
γιὰ τὸ ἦθος, τὴν ὀμορφιὰ
καὶ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου.

Σὲ διάλεξί του, τὸ 1953, μὲ θέμα τὸ "Τὸ ἠθικὸ στοιχεῖο στὴν δημοτική μας ποίησι" κατέληγε:
"ὁ λαὸς αὐτὸς ποὺ τὸν προανήγγειλαν τὰ δημοτικὰ του τραγούδια, δὲν ὁλοκλήρωσε τὴν ἀποστολή του. Νομίζω πὼς ἔτσι πρέπει νὰ τελειώσω:Ἐγκληματεῖ ἐναντίον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, ὅποιος ταπεινώνει αὐτὸν τὸν λαό."

στὸν ποιητὴ ποὺ σεβάσθηκε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα
καὶ ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν ὀρθὴ γραφή της:

Ὁ Βρεττάκος ὑπέγραψε τὴν Διακήρυξι Ἑλλήνων συγγραφέων, μὲ τὴν ὁποία ἐδήλωναν ὅτι θὰ συνεχίσουν νὰ γράφουν καὶ νὰ τυπώνουν τὰ βιβλία τους στὸ πολυτονικὸ σύστημα "μὲ σέβας πρὸς τὴν ζωντανὴ γλωσσικὴ παράδοσι καὶ τὴν πλήρη μορφὴ τῶν λέξεων, ὅπως μᾶς ἐδίδαξαν οἱ πατέρες τοῦ Δημοτικισμοῦ καὶ οἱ μεγάλοι Νεοέλληνες συγγραφεῖς."

Ὁ ἴδιος γιὰ τὴν κατάργησι τοῦ πολυτονικοῦ εἶπε: "ὅ,τι λοιπὸν ἔπλασαν αἰῶνες, στὶς 2 μετὰ τὰ μεσάνυχτα τὸ ἐγκρέμησαν 30 περίπου βουλευτές...Σκανδαλώδης, ἐπιπόλαιη πρᾶξις ἀντεθνικῆς βαρύτητας." (Ἔθνος, 8-5-1990)

Ἐργασία τοῦ μαθητοῦ μας Ἰωάννου Γεωργίου (ἐτῶν 10):
Νικηφόρος Βρεττάκος ( 1912-1991).Ποιητὴς καὶ συγγραφεὺς γεννηθεὶς εἰς τὸ χωρίον Κροκεαί τῆς Σπάρτης. Τὸ 1940 ἐτιμήθη μὲ τὸ πρῶτον βραβεῖον ποιήσεως.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΜΑΣ ΝΕΦΕΛΗΣ ΚΑΨΑΛΗ (ἐτῶν 10):

Πλούμιτσα
Πρόσμενες νὰ μὲ δεῖς ὅπως τὸ δέντρο
ποῦ κουνιέται ἀπὸ τ᾿ ἄνθη του!.. Ὅμως ὄχι!
Χρειάζεται πολὺς ἥλιος γιὰ ν᾿ ἀνθίσεις!
(Στὸ πατρικὸ του κτῆμα στὴν ὀρεινὴ Πλούμιτσα, ποὺ ἀγναντεύει τὸν Ταΰγετο, ἔζησε τα παιδικά του χρόνια καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του κι ἐκεῖ ἀναπαύεται σήμερα ὁ ποιητής. Τὸ πέτρινο σπίτι του, ἕνα μικρὸ ξωκλήσσι κι ἔνα ἀνοικτὸ θέατρο μᾶς προσμένουν. )

Δίχως ἐσέ

Δίχως ἐσὲ δὲν θἄβρισκαν
νερὸ τὰ περιστέρια
δίχως ἐσὲ δὲ θἄναβε
τὸ φῶς ὁ Θεὸς στὶς βρύσες του

Μηλιὰ σπέρνει στὸν ἄνεμο
τ᾿ ἄνθη της, στὴν ποδιά σου
φέρνεις νερὸ ἀπ᾿ τὸν οὐρανό,
φῶτα σταχυῶν κι ἀπάνω σου
φεγγάρι ἀπὸ σπουργῖτες.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΟΥ ΜΑΣ ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ (ἐτῶν 10)

Ἕνας μικρότερος κόσμος
Ἀναζητῶ μίαν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω
μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος
τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω
τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὅπλα
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο
τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα
σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.
Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς
πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν
δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.

Γ) Ἡ μαθήτριά μας Ἄννα Μαρία Σαπουντζάκη μᾶς ἔστειλε τὸ κάτωθι ποίημά της:
"Κυρία Μαυροπούλου, χαίρετε!
Σας στέλνω το ποίημα μου που έλαβε την 4η θέση στον φετινό παναρσακειακό διαγωνισμό ποιήσεως".

ΑΛΥΣΙΔΕΣ
Ἁλυσίδες στὰ χέρια μου,
χαρακώνουν τὴ μέρα μου,
σ’ ἕνα αἰιώνιο κρυφτό

Ἁλυσίδες στὰ πόδια μου,
περάσαν οἱ πρόγονοι,
νὰ φύγω δὲν μπορῶ

Ἁλυσίδες στὸ στόμα μου,
τὸ ἄδικο ἔρχεται,
μὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸ πῶ

Ἁλυσίδες στὰ μάτια μου,
ἡ ἀλήθεια μου χάνεται,
μὰ ἐσεῖς δὲν θά’ στε ἐδῶ

Ἁλυσίδες στὰ νεῦρα μου
τρελαίνουν τὰ κέντρα μου
ποιός θὰ μὲ ἀκούση ρωτῶ

Ἁλυσίδες στὸ πνεῦμα μου,
κόβουν τὸ αἷμα μου,
δὲν ἀντέχω ἄλλο ποὺ ζῶ

Θὰ σκοτωθῶ…
Ἰδαία Κολχίδου

Τὴν τελευταία λέξι σκέπτομαι μέρες τώρα. Ἄραγε, θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μία ἄλλη λέξι; Δύο μοῦ ἔρχονται στὸν νοῦ...Ἡ ἑλληνική σκέψι πρὸς ποιά κλίνει περισσότερο;

Στὸν προβληματισμό μου αὐτὸ ἡ Ἄννα Μαρία μοῦ ἀπήντησε:
"Ἡ Ἑλληνική σκέψη σαφῶς κλίνει πρὸς τὴν λέξι ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩ, ἀλλά πόσοι ἀπό τὸ ἀναγνωστικό κοινό διαθέτουν ἑλληνική σκέψι; Μπορεῖτε, ἄν θέλετε, νὰ ἀντικαταστήσετε τὴν ἐν λόγω φράση προκειμένου νὰ δημοσιευθῆ στὴν ἱστοσελίδα (μᾶλλον, θὰ προτιμοῦσα νὰ ἀντικατασταθῆ...).... Ἔρρωσθε!".